:: Olaf T.H. van Panhuys ::

Als eerste wil ik idereen bedanken voor het commentaar (al dan niet op de website). Het kost inderdaad af-en-toe wat moeite om de website bij te houden maar wetende dat jullie dit allemaal graag (!?) lezen houdt het bij mij de moed erin om de site up-to-date te houden.

Na het schrijven van het vorige verslag ben ik met Daniel de Zwitser eerst in een caf頥en biertje wezen drinken en daarna zijn we naar een Zwitsers restaurant hier in Alice Springs gegaan. Na het eten van een kaas-fondue (met daar aan het eind nog een rauw-ei doorheen geroerd) zijn we naar de lokale saloon gegaan. Dat was echt een ervaring aangezien het zaterdag avond was. Dat betekent dat de lokale bevolking van heinde en ver van hun Cattle stations komen om daar bier te gaan zuipen (uiteraard aangevult met wat verdwaalde touristen). De DJ was ook tevens de lokale radio-DJ waardoor de muziek af-en-toe werd stopgezet voor een telefoontje van iemand die een verzoek plaatje komt aanvragen of wil vragen of iemand z’n koe gezien heeft of gewoon relatie-advies wil hebben. Ook het dansen op de dansvloer gaat wat lomper, maar dat doet mij meteen weer denken aan de Varsseveldse kermis die ik nu dus aan het missen ben.
De volgende ochtend vroeg (7 uur) met de taxi naar het afgesproken punt gegaan waar de volgende (Connections) tour zal beginnen. Aldaar aangekomen meteen kennis gemaakt met de groep die aan het ontbijten was. Wat ik in het vorige verslag eigenlijk vergeten te melden was is dat je met een tour eigenlijk een heel ander soort mensen tegenkomt. De mensen die een tour doen zijn wat serieuzer en wat vaker gewoon op vakantie. Daardoor wordt er ook minder gedronken en is iedereen gewoon op tijd.
De group bestaat nu uit 22 personen van allerlei nationaliteiten: Een IJslandse, Finse, Oostenrijkse, twee Duitse zusjes, een noordduitse Muziekante, een Fransman, een Italiaanse, een Siciliaan, weer een groep engelsen en schotten, een Kiwi (Nieuw Zeeland), een Australier en een Australise(Katarina) die op de vraag waar ze vandaan komt antwoorde met: Biloewiela, niet wetende dat iedereen gewoon het land bedoelde. Vooral met de laatste heb ik de afgelopen vier dagen veel opgetrokken.
N.B. klik op More voor de rest van het verhaal.

(more…)

Zo na de drukte heb ik weer even tijd om de boel bij te werken. Zoals gezegd heb ik de eerste dag in Cairns eindelijk eens een beetje kunnen bijkomen en de was etc. kunnen doen. ’s-Avonds nog met Marc naar een vriendin van hem geweest die ook in Cairns verbleef. Zij was al vijf (!) weken de hele dag een beetje in het Hostel aan het ronddwalen en dus blijven hangen in Cairns (of all places!). Overigens wel in een zeer goed Hostel (Gilligans) dat eigenlijk meer op een resort lijkt (kortom moral van het verhaal de meeste backpakers willen ook gewoon in een luxe hotel maar kunnen dat gewoonweg niet betalen en geven er daarom op af!). Nu moet ik eigenlijk nog wel eens wat zeggen over al die Backpackers hier. Volgens mij zijn er grofweg 3 verschillende groepen. De eerste zijn de 18-24 jarigen die meestal net een studie hebben afgemaakt en dan geld krijgen om op reis te gaan. Deze groep maakt het helemaal niet uit waar ze zijn maar willen vooral de hele dag feesten (je weet wel voor het eerst weg uit de vertrouwde omgeving gaan alle remmen letterlijk los). Sommigen komen wel op een 1-jarig working-holiday visum en nemen dan wel alle baantje aan die ze kunnen krijgen (zo kwam ik een Duits meisje in Sydney tegen dat Cock-rings op de Sexpo verkocht!). Maar meestal verdrinken ze het verdiende geld dezelfde avond weer waardoor ze meestal niet verder komen dan 1 plaats. De tweede groep bestaat grofweg uit 20-30 jarigen en die gaan er een jaartje tussenuit omdat er iets mis is in hun leven (studie loopt niet, weten niet wat ze moeten doen, relatie uit, ontslagen, etc.). Deze groep (is denk ik de grootste) komt naar Australie om eens goed over hun leven na te denken. Ze komen meestal op een 1-jarig working-holiday visum en proberen met baantjes af-en-toe wat geld bij te verdienen (maar hebben hier meestal geen zin in). Om vooral maar geen geld uit te geven blijven een heleboel van deze lui ergens hangen en doen de hele dag dan ook niets. Zo heb ik mensen in bijvoorbeeld Hervey Bay ontmoet die daar al drie weken zitten maar nog niet eens naar Fraser Island zijn geweest.
De laatste groep zijn de mensen die gewoon een aantal weken (of maanden) op vakantie zijn. Dit is grofweg de groep 25-35 jaar (natuurlijk ook ouder, maar dan kom ik ze meestal niet meer tegen in een hostel met stapelbedden). Deze zijn wat serieuzer en meer bewust van hetgeen ze zien. Kortom vooral aan de eerste twee groepen kan je je af en toe ergeren (en die bestaan dan meestal weer uit engelsen dus dat is dan weer makkelijk). Het is sowieso al wennen om in een hostel te verblijven. Meestal heb ik in een kamer voor 4 personen geslapen met twee stapelbedden. Als het kan probeer je altijd zo snel mogelijk het onderste bed te bemachtigen. Maar dan nog is de kans dat iemand snurkt 100%. Ook is er altijd wel iemand aan het stappen en komt dan om half vier ’s-nachts ladderzat thuis en doet dan het licht aan en maakt veel lawaai. Maar goed was dan even een uitwijding voor het volgende verhaal.
N.B. druk op More voor de rest van het verhaal.
(more…)

(more…)

Er is sinds mijn vorige verslag weer veel gebeurd. Zat ik in het vorige verslag nog te klagen dat ik constant bezig was en geen tijd had om te relaxen of iets anders te doen, moest ik nadat ik het vorige verslag geschreven had 5 uur wachten op de bus terwijl ik de kamersleutel al had ingeleverd. In iedere Hostel moet je namelijk om 10:00 uur uitchecken, maar omdat wij de nachtbus zouden nemen die om 21:00 uur zou vertrekken moesten we nog wat tijd doden. Die middag zijn we naar het haaienmuseum van Vis Haslop in Harvey Bay gegaan. Afgezien van enkele spectaculaire foto?s was daar niet zo veel aan. Het museum ging vooral over Vic Haslop zelf en hoeveel haaien hij wel niet had gevangen en hoe gevaarlijk ze wel niet kunnen zijn.

?s-Avonds dus de nachtbus genomen. Ik was zo moe dat ik de film niet heb afgezien en in slaap ben gevallen. Goed doorgeslapen want ik werd pas om 7:00 uur de volgende morgen wakker (Uiteraard wordt je tussendoor wel eens wakker als de bus stopt o.i.d. maar dan slaap je natuurlijk gewoon weer door). Hierna was het nog 2 uur voordat we in Airlie Beach aankwamen. Daar werden we weer afgehaald door het Hostel en hebben we onze kamer betrokken. Deze bleek een enorme klerenzooi te zijn door drie engelse meiden. Ook leek het stapelbed bijna in te storten. Als backpacker probeer je namelijk altijd als eerste de kamer in te komen en het onderste bed te bemachtigen. Maar in dit geval vond ik dat geen prettig idee en heb de matras toen maar in de keuken gelegd en ben daar gaan slapen.
Klik op MORE voor de rest van het verhaal.
(more…)

Zo eindelijk weer eens even tijd om de boel bij te werken. Ik moet zeggen dat ik sinds ik in Australie ben aangekomen nog geen moment alleen ben geweest of me ook maar 1 seconde heb verveelt. Heb ik speciaal een MP3 speler gekocht voor de reis. Ik heb hem tot nu toe nog maar 3 uur gebruikt en ik hoef hem nog niets eens op te laden. Ook ’s-avonds steeds afgesproken om vanalles te doen. Alle Hostels hebben hier wel TV-rooms waar iedereen TV loopt te kijken, maar een ander doel dan een tijdelijke opslag van de bagage heb ik er nog niet aan kunnen geven. Ook heb ik nu eens voor het eerst een keuken bewonderd (verder niets!) zoals alle Hostels die hier hebben. Allemaal koelkasten met glazen deuren waar je je voedsel in kan bewaren (wel met een label erop wanneer je weer weggaat anders wordt het weggegooid). De keukens zijn verder best wel goed uitgerust, maar ik denk niet dat ik er gebruik van ga maken gezien de verkeur van mijn reisgenoot Mark van lekker eten. Hij is thuis namelijk kok van beroep en houdt er dan ook van om lekker te gaan eten.
Onder More tref je aan wat ik de afgelopen periode heb meegemaakt.
(more…)

{{popup Sydney.jpg Sydney 640×424}}Sydney

(more…)

Zo, sinds het vorige verslag is er weer veel gebeurd. Zoals gezegd toen we in Byron Bay aankwamen waren er allemaal Hippies in de stad. Later bleek waarom. Het was namelijk volle maan, en ze kwamen op 驮 of andere Full Moon Party af. Dus allemaal rare lui die stoned in de stad rondliepen. Toen wij (ikke met Mark en Richard) om een uur of 21 nog ergens wilden gaan eten bleek alles al gesloten. Dus moesten we het met een broodje Kebab doen. Nu zijn die hier wel anders dan in Nederland (meer met een soort pannekoek eromheen en daarna in de grill), maar daar heb ik het dus toch al wel mee gehad. Het lukt trouwens nog steeds niet echt om regelmatig te eten. Ik neem dan ook geen eten mee in de rugzak en ben dan afhankelijk wat je ergens kan kopen. Maar goed eergisteren (maandag) zijn we na de lunch met drie Mountain bikes die we van het Hostel te leen kregen wezen fietsen. Australiers zijn volledig bezeten van veiligheid dus moesten wij ook weer van die rare helmen op. De tocht was werkelijk schitterrend, de berg op naar de vuurtoren. Deze staat op een kliff en op het meest oostelijke puntje van Australi뮠Het laatste stukje omhoog brak echter mijn rechter trapper spontaan af. In plaats van terug te gaan wat de anderen zeiden zijn we het laatste stukje maar omhoog gelopen. Het uitzicht daar is werkelijk fantastisch! Je staat dus bovenop een kliff en kijkt uit over twee baaien met schitterend wit zand en in de verte bergen. Maar…. in de zee stikt het van de walvissen. Die zie je dus ook gewoon langszwemmen als je op het bankje zit. Schitterend gezicht! Heuvel af dus maar weinig geremd om zo ver mogelijk in het stadje terecht te komen. Lukte aardig alhoewel het best wel snel ging.
N.B. voor vervolg klik op more
(more…)

Nadat ik het vorige verslag geschreven had ben ik enorm wezen stappen in Sydney. Met een groep engelsen langs allerlei pubs ik weet niet waar allemaal. Tenslotte ijn we in de Ierse pub (schrugly Murphy of zoiets) bij George Street aangeland. Daar speelde een fantastische live-band die avond (let op: door de weeks). Dat was erg leuk en ik stond dan ook vooran te dansen. Maar de grootste grap was wel dat ik hetzelfde shirtje aan had als de bandleden, maar dan net andersom zij: blauw shirtje met roode mouwen, en ik een rood shirtje met blauwe mouwen. Met als gevolg dat iedereen op mij af kwam om te horen of ik bij de band hoorde. Het dansen waren ze ook al niet gewend want er werden ook al foto’s genomen terwijl ik aan het dansen was: Je weet wel die gek uit Nederland.
Enfin het eind van het liedje was dat ik de volgende dag pas om een uur of ייn wakker werd. Ben daarna nog eens rustig door de stad wezen lopen. Voor de laatste keer de sfeer wezen proeven. aan het eind van de middag nog een beetje door de Botanische tuinen wezen wandelen en geeindigd op het mooie punt (Mrs. maguarie chair) alwaar alle mooie foto’s van de Opera House worden genomen. ik heb er dus ook maar een paar genomen met de ondergaande zon. ben benieuwd of die gelukt zijn.
N.B. Voor de rest van het verhaal klik op more.
(more…)