:: Olaf T.H. van Panhuys ::

Nadat ik de vorige keer teruggekeerd was naar de kamer (om 21:45) en het licht aandeed om de spullen te pakken bleek iedereen in de kamer al aan het slapen! Ongelofelijk. Nog nooit gezien! Maar goed toch maar spullen gepakt, want anders moest ik het ’s ochtends vroeg doen.

Dus om 5 uur(!) opgestaan om op tijd uit te checken en de bus te halen. Aangekomen op de plek bleek er nog iemand te wachten, maar die had bij een andere busmaatschappij geboekt. Even later kwam er nog iemand bij die ook weer bij een andere maatschappij geboekt had, maar er kwamen maar geen bussen. Dus toen het ondertussen kwart voor zeven geworden was (De bus zou er om kwart over zes zijn) heb ik de maatschappij maar eens gebeld. De bus was “a bit late”. Dat bleek dus kwart over zeven te worden. Ook was er één bus die voor drie verschillende maatschappijen reed. Dus bleken we allemaal in dezelfde bus te zitten. Drie engelse meisjes, een japanse, een duitse jongen, ik en een Maleyische familie. We waren maar met z’n negenen. Vanuit Melbourne  reden we via Geelong (een industriestad waar de Ford fabrieken gevestigd zijn) naar Torquay waar we ontbeten hebben. Hier is het begin van de Great Ocean Road. Een weg die tijdens de recessiejaren als werkverschaffing is aangelegd en langs een werkelijk verschikkelijk mooie kustlijn loopt. Vooral in het begin slingert de weg zich langs de rand van de rotsen en boven de zee. De bus stopte gelukkig regelmatig om de benen te strekken en foto’s te maken. Zo ook bij Bells Beach. Een stuk strand dat uitsluitend bedoeld is voor surfers en zodoende ook in veel surf-films (die ik uiteraard niet gezien heb!) figureert. Soms ligt de weg echter een paar honderd meter van de kust af door bossen en weilanden. In  deze (eucalyptus) bossen wemelt het echter van die pluizige (en stinkende, want niks anders dan eucalyptus bladeren etende), bolle beesten Koalas genaamd. Ze zaten echt overal, tientallen, honderden. Dus kom nou niet aan dat het bedreigde diersoorten zijn.  Maar altijd leuk om te zien en te fotograferen. Eens wat anders dan: kust, kust, kust, rotsen, rotsen, rotsen…. (In de loop van de reis zal daar ook nog een heleboel kangoeroes en EMU’s bijkomen). Na de lunch in Apollo Bay zijn we nog in Otway nationaal park geweest. Dit is een regenwoud waar je via een ca. 25-50 meter hoog voetpad over de bomen kan lopen en zogenamd veel beesten kan zien. Heb er dus geen één gezien. De ranger gaf toe dat de beeten het te koud en nat vonden en liever de wat open vlaktes opzochten. Dus een beetje nep. De twaalf apostelen waren echter wel briliant. We waren er precies voor zonsondergang. De hele dag hadden we blauwe luchten gehad. Nu kwamen er een paar wolken aan de horizon die het werkelijk nog mooier maakten. Er waren al mensen die al drie dagen op een rij de zonsondergang probeerden te zien, maar het regende steeds… Volgens de parkwachter was het nu echter een van de meest mooie zonsondergangen ooit. We hadden dus duidelijk geluk. De twaalf apostelen zijn dus wat rotsen  dielosstaand half in zee door de erosie zijn uitgesleten en werkelijk adembenemend mooi zijn. Aan het begin van het jaar is er echter een apostel ingestord, zodat er nu een apostel minder is. Als ik de foto’s heb geupload kan je zien wat ik bedoel. Overnacht in een hostel in Princetown (drie huizen, een hostel, camping én pub). Na het avondeten zijn we dus naar de pub gegaan waar het erg gezellig was. Een van de engelse meisjes vertelde een mooi verhaal over haar beste vriendin, waarmee ze net een ontzettend saaie vakantie in Spanje mee had gehad. Een vriend belde op of ze even langs wou komen. Bleek dat ze porno-actrice was geworden! Nu wou iedereen wel weten hoe de vakantie geweest was!

De volgende ochtend het strand opgelopen om de twaalf apostelen bij opgaand daglicht te bewonderen. Was ook weer erg mooi. Ben benieuwd hoe de foto’s geworden zijn. Ik heb een kleine digitale kamera bij me, en een grote spiegelreflex met film. Op deze camera heb ik nu ook een polarisatiefilter gezet waardoor het contrast nog beter wordt.

Vervolgens door naar de London Bridge Bay die genoemd is naar de London Bridge waar ook steeds stukken steen afvielen. één boog van de brug is begin jaren negentig ingestort (waarbij zich schijnbaar net een verliefd stel op het overgebleven stuk in zee bevond. Helikopter erbij, TV cameras erbij. Bleek de man echter getrouwd en zich eigenlijk op een congres ergens anders moeten bevinden terwijl zijn vrouw nar het acht uur journaal zat te kijken…) Weet niet of het waar is, maar wel een mooi verhaal. Vervolgens de kust langsgereden waarbij we weer op een aantal strategische plaatsen foto’s konden maken. Gelunched in Warnambool waarna we de kust verlaten hebben en naar de Grampians National Park zijn gereden. Dit Natuurpark dat bestaat uit een aantal bergen met bos eromheen is echter aan het begin van het jaar voor twee derde afgebrand door een bosbrand. Schijnt hier wel vaker voor te komen en zelfs goed te zijn voor de bomen. De Eucalyputs heeft een systeem waarbij de buitenste bast verbrand, maar binnenin alles goed blijft. Door de brand verdwijnt allerlei niet gewenste vegetatie. Je zag dan ook al heel mooi dat de bomen alweer bladeren kregen, terwijl de bast en de grond nog zwartgeblakerd waren. Raar gezicht. Een paar simpele wandelingen naar uitichtspunten in het park gemaakt (o.a. de Balkonies). Aan het eind van de dag nog een korte wandeltocht naar de voet van de McKenzie Falls gemaakt. Omlaag ging wel, maar de ca. 300 traptreden omhoog beviel wat minder. Wat een conditie, pfff…..

Overnacht in redelijk outback-style in een hutje bij een ranch, waarbij de eigenaar zo uit een lachfilm weggelopen kon zijn. Wat een rare vent. Maar een leuke locatie. Ook zaten er werkelijk honderden kangoeroes op het weiland (en airstrip behorende bij de ranch) te grazen om af en toe weg te hoppen als de boerderijhond achter ze aan ging.

De volgende ochtend een iets te zware klim gemaakt naar de top van berg. In het begin ging het nog wel, maar op een gegeven moment moetsen we dus wel over rotsen klimmen, door zeer smalle spleten wurmen etc.. Dit alles terwijl de afgrond steeds erg dichtbij was. Al met al een hele klim. Vervolgens in Horsham geluncht. Hier bleek de bus echter stuk omdat we onderweg van het zandpad afgegleden waren en tegen een rotsblok de radiator gescheurd bleek te zijn. Afijn in Horsham zijn we dus wat langer gebleven. Heb er toch nog maar een trui gekocht om straks bij mij te hebben als we in de woestijn gaan overnachten in de tent. Want ’s nachts is het toch nog wel erg koud. Met een paar uur vertraging zijn we dan in Adelaide aangekomen. De eerste indruk was niet erg goed. Ik slaap in een hostel vlak bij het busstation en hier lopen toch al aardig wat junks of anderszins dronken mannen (en ook flink wat aboriginals) rond. ’s Avonds met de twee engelse meisjes en de duitse jongen uit wezen eten bij de Italiaan. Vervolgens zijn we nog weer de kroeg ingegaan. Zodadelijk heb ik weer met ze afgesproken bij Starbuck’s om te gaan lunchen. Zij gaan morgenochtend weer verder richting Alice Springs en mijn trein vertrekt donderdag middag naar Perth. Moet nog even kijken wat ik in de tussentijd allemaal ga doen. Zoals gezgd is de eerste indruk van Adelaide niet erg goed. Wellicht dat ik nog een tour naar Kangaroo Island maak. Maar als de stad bij daglicht wat aantrekkelijker blijkt blijf ik hier misschien ook wel. Adelaide doet wat amerikaanser aan dan Melbourne dat veel europeser is. Adelaide heeft heel brede straten. Je ziet bijna niemand lopen. De binnenstad is ook veel doodser, uitgestorven (terwijl het toch zaterdagavond was) dan Melbourne. Als je in Melbourne bij een kruispunt blijft staan terwijl je naar de kaart keek komt er meteen iemand op je afgelopen of ie je kan helpen. Kortom de Mensen in Melbourne zijn erg relaxed en hulpvaardig. Maar mijn indruk van Adelaide kan nog veranderen. Kortom ik hou jullie op de hoogte!

Adelaide, zondag 30 juli, 11:45 uur (4:15 uur Nederlandse tijd!)

Eens kijken wat ik sinds de vorige weblog allemaal heb meegemaakt. Ik ben zondagavond inderdaad op tijd naar bed gegaan, maar dat heeft er niet toe geleid dat ik ook weer vroeg op was. Denk ik om een uur of 10:30. Als je dan na het douchen (=goed, want om 9:30 uur worden de douches schoongemaakt!) naar boven gaat om te ontbijten kom je altijd weer een boel mensen tegen. Zo ook dit keer raakte in aan de praat met een groepje Duitsers die ook allemaal een kamer voor een aantal maanden midden in het centrum zoeken. Uiteraard wel lekker ruim, maar het mag natuurlijk ook weer helemaal niets kosten. Zo zoekt momenteel het halve hostel wat. En dat zijn dus allemaal Duitsers/Oosterrijkers/Zweden, etc. De andere helft bestaat uit (Hong Kong) Chinezen/Koreanen/Jappaners die dan ook werkelijk geen woord Engels spreken. Of beter gezegd misschien spreken ze het wel, maar denk ik gewoon dat het Chinees/Koreaans of Japans is. En dat gaat in de stad trouwens net zo verder. Regelmatig kom je zelfs borden tegen in het Chinees/Koreaans/Japans voor onze Aziatische vrienden.

Na het onbijt ben ik begonnen met het maken van een wandeling die ik van de lokale VVV had gekregen. Heel handig, met een uitgebreide beschrijving en plattegrond zijn er zo’n zeven wandelingen die je door de stad kan maken met uitleg erbij. Zo ben ik deze keer maar weer naar de westzijde van de stad gegaan. Eerst langs de Yarra rivier opgelopen langs het culturele centrum en vervolgens weer bij de Docklands uitgekomen. Daar was momenteel een grote tentoonstelling over de machines van Leonardo Da Vinci aan de gang die ik dus bezocht heb. Was erg interessant. Maar daarvoor ben ik natuurlijk niet helemaal naar Australië gekomen. Dus eerst maar eens een versgevangen Fish (en Chips) aan de haven gegeten om vervolgens naar het platform deck van de hoogste toren van Melbourne te gaan om van het uitzicht te genieten. De vorige keer dat ik zoiets heb gedaan was in het WTC in New York, en we weten allemaal hoe het met dat gebouw is afgelopen…….. arm Melbourne!

Vervolgens een beetje langs de westkant van de stad gezworven. Toen ik weer langs de Yarra river liep kreeg ik het opeens erg warm. Bleek er aan de overkant van de rivier grote gasflammen in een willekeurig patroon te worden afgestoken. Waarschijnlijk om de touristen weg te jagen…..

Efin lekker gegeten in een Indiaas restaurant (waar ze er hier ook weer meer dan genoeg van hebben). ’s Avonds kon ik niet echt mijn draai vinden qua kroegen. Sommigen waren dicht en in een aantal andere waren maar een paar mensen binnen. Heb nog wel intussen de noordzijde van de stad verkent waar de Italiaanse wijk zich bevindt. Ben dus noodgedwongen maar om een uur of 1 wezen slapen.

De volgende ochtend zag ik bij het ontbijt dat er op een aanplakbiljet stond waar je in Melbourne op maandag avond precies moet zijn. Had ik dus eerder moeten weten…

Gisteren heb ik weer een aantal routes van de VVV gelopen. Ditmaal eigenlijk de gehele binnenstad: pleintjes/fonteintjes en de avenues/lanes en winkelstraatjes. De binnenstad is dus niet echt groot. Ca. 1 bij 2 km. Alle straten lopen in een recht grid. En tussen die bloken in lopen dus soms stegen of overdekte straatjes. In de stegen zitten vaak koffiehuizen/lunchrooms etc. In de overdekte straatje vindt je erg veel winkels terug. Ook heeft Melbourne een flink aantal overdekte wandelpromenades uit de Victoriaanse tijd (ca. 1850) met veel gietijzeren gevels en overkappingen. Sommige van de koffiehuizen in de steegjes zijn zo klein dat je er nauwelijks in past. Toch heb ik regelmatig er wat gegeten en gedronken omdat het wel sfeer had al die langswurmelende mensen. Aan het eind van de middag heb ik nog de route aan de oostkant van de stad genomen die naar een park (Fitztroy Gardens) en de daarachterliggende wijk uit de Victoriaanse tijd leidt. Daarna op tijd terug naar het hostel omdat er dinsdag gezamenlijk gekookt en gegeten werd. Uiteraard pasta, want iets anders is te ingewikkeld. Tussendoor moest ik nog van kamer verhuizen omdat er vandaag een grote groep zou inchecken en die moetsen dus per sé in mijn kamer terecht kunnen. ’s Avonds ben ik naar de bar beneden het hostel een “paar” biertjes wezen drinken met twee Engelsen die op mijn oude kamer zaten. Was weer erg gezellig, alhoewel die Engelsen er wel weer een aardig tempo erop hadden zitten. Zij gaan hierna naar Nieuw Zeeland en dan gaan ze simpelweg “running out-of-money” doen. Wat er daarna gedaan zou moeten worden hebben ze eigenlijk nog niet over nagedacht. Rare vraag eigenlijk. Denken mensen daar dan over na??

Omdat ik nu aan de straatkant zit, en dus de beschijking heb over een raam was ik vanochtend alweer vroeg wakker. Zo vroeg zelfs dat ik op tijd was voor het Free Breakfast. Bij terugkomst op de kamer bleek er een Braziliaan bij mij op de kamer te zijn gekomen. Leuke gast. Hij is dokter en wil in australie komen werken, maar dat lukt nog niet erg aangezien ze moeilijk doen om zijn diploma’s te erkennen. Een paar jaar geleden schijnt er een dokter uit de USA (dokter Death) te zijn gekomen die eigenlijk geen dokter was en veel ellende heeft veroorzaakt waardoor ze nu alles driedubbel aan het checken zijn. Aangezien ik vorig jaar in Brazilie op vakantie was hadden we dus veel onderwerpen om over te praten. Zo legde hij uit dat de de beste Universiteiten van Brazilie de staatsuniversiteiten zijn. En om er voor te zorgen dat hier de beste studenten naar toe gaan hebben deze dan ook een zeer strenge toelatingsexamen. Maar als je naar een openbare middelbare school gaat kan je het toelatingsexamen niet halen met als gevolg dat de rijke kinderen die naar een privé middelbare school zijn gegaan naar de beste universiteiten gaan op kosten van de staat!

Wel keek hij op van de belastingen hier in Australie. Hij heeft hier nu een jaar als verzorger gewerkt en komt tot de conclusie dat hij 50% belasting moet betalen. Schandalig gewoon. in Brazilie betaal je al 20% en dat is teveel….

Zo zie je maar dat er altijd wel ergens iets niet klopt.

Daarna ben ik naar de parken in het zuiden van de stad gelopen. Eerst door de botanische tuin die erg indrukwekkend was. Net toen ik languit in het zonnetje op een bankje (overigens gesponsord) ging liggen deed de tuinman de waterkraan aan, zodat ik onder luid gelag weg moest rennen! Vervolgens via Albert Park naar de kust gelopen. Albert Park is dus een gewoon park dat een aantal weken voor de Formule 1 grand prix van Australië wordt omgetoverd in een race-circuit. De coureurs rijden dus over de gewone openbare weg. Na de race wordt het park weer teruggegeven aan de stad.

Het strand van Melbourne heet dus St. Kilda. Omdat het hier nu winter is (16,4 graden Celcius, 62% RV, gelezen vanaf het weerstation van de botanische tuin) zijn er erg weinig mensen op het strand. Behalve de Japanners dan….

En die waren weer afgekomen op een paar waggelende pinguins die hier dus schijnen te leven. Ik wist niet eens dat ze hier voorkwamen! Eerst zag ik een bord dat je je hond moest aanlijnen vanwege de pinguins, en even later zag ik ze dus echt. Australie is een echt vogelland!

Daarna toch maar met de tram terug naar de stad gereden (ca 8 km), gegeten en nu dus de weblog aan het bijwerken. Zodadelijk ga ik maar alvast mijn spullen pakken, want morgenochtend rijdt de bus om kwart over zes ’s ochtends weg. Zaterdag kom ik dus aan in Adelaide en zondagavond ga ik met Katrina uit eten.

O, ja, voor een ieder die alvast de foto’s willen zien? Die staan er nog niet op. Wellicht dat ik in Adelaide even de tijd heb om dat te doen? Tot horens!

Melbourne, 26 juli, 21:30 uur

Zo, dan is het nu even tijd voor een kort tussenverslagje. Nadat ik de vorige keer de weblog ge-update heb ben ik zoals aangegeven “even” een biertje gaan drinken. Ik ben begonnen in een kroeg die ze me in het Hostel aangeraden hadden en waar veel backpackers zouden komen. Nou vooruit, daar heb ik twee biertjes gedronken. Maar toen ik weer naar buiten ging en mij afvroeg: Wat nu?  kwam er op hetzelfde moment een Australier naar buiten die zich waarschijnlijk hetzelfde afvroeg. Dus zodoende raakten we aan de praat en heeft hij mij vervolgens een flink aantal kroegen van Melbourne laten zien. Hij bleek echter een enorme Jazz-liefhebber te zijn, waardoor ik nu alle Jazz-kroegen van Melbourne ken. We zijn geeindigd in een kroeg waar een enorm goede band optrad met BB-King himself achter de basgitaar en de toetsenist die met een sigaret in de mondhoek op een authenieke Hammond orgel solo’s zat weg te spelen waar The Doors nog een puntje aan konden zuigen. Al met al een zeer geslaagde avond, waarbij het dan ook meteen vijf uur ’s-ochtends werd voordat ik me weer in het Hostel meldde. De volgende dag (zaterdag) heb ik het free brackfast dan ook niet gehaald. Ben om een uur of één opgestaan waarna ik een broodje heb gehaald die ik hier in het park aan de Yarra-river heb opgegeten. Vervolgens heb ik de reis naar Adelaide geregeld. Ik vertrek dus donderdag ochtend om 06:00 ’s ochtends via de Great Ocean Road and Grampians National Park naar Adelaide. De reis zal drie dagen duren waardoor ik dus op zaterdag avond in Adelaide aankom. Op zondag heb ik met Katarina (en haar vriend) afgesproken die ik dus nog ken van de vorige reis naar Australie.

Gisteravond ben ik begonnen in een bar/disco waarvan ik dacht dat een kamergenoot mij die had aanbeveeld. Misschien dat de vrouwelijke (!) portier wat had kunnen zeggen. Of de hoeveelheid kale koppen die er rondliepen iets? Maar toen ik binnen was en net een pilsje wou bestellen viel het mij wel op dat er érg veel mannen binnen waren en vrijwel geen vrouwen. Terwijl ik rondkeek viel mijn oog op een levensgroote poster waarop stond: Friday night: men’s only. Het was zaterdag avond, maar nadat ik nog maar eens goed rondgekeken had begon het kwartje te vallen. Ik was dus in een homo-kroeg beland. Gelukkig had ik nog niets besteld en  ben toen maar weggegaan. De volgende kroeg was ondanks dat het een erg donkere kroeg was, en de mensen ook allemaal in het zwart, wel OK. Ze draaiden er goede muziek in de categorie: The Cure, Siouxsie and the Banshees en zelfs The Sisters of Mercy. Maar zelfs dat hield mij tegen een uur of drie niet meer wakker. Dus ben maar naar huis gegaan met als gevolg dat ik vanochtend wel op tijd was voor het ontbijt! Om nu maar meteen te denken dat ik gek geworden ben: Op zondag worden er live pannekoeken gebakken om 11:00 uur. Dus zowaar een free breakfast. Gezellig gekletst met een groep Oostenrijkse meisjes die hier voor een half jaar aan de Universiteit komen te studeren en nog een kamer zoeken. Schijnt moeilijk te zijn, waardoor ze morgen aan de intro-week beginnen terwijl ze nog in een Hostel wonen. Leuk is anders!

Vanmiddag ben ik, samen met nog 39.736 andere mensen naar een Australische Football Wedstrijd wezen kijken in het Telstra Stadion. Ik kende en ken de regeles nog niet. Het lijkt meer op een georganiseerde knokpartij en af en toe wordt er een soort van rugbybal tussen twee palen geschopt. Wel viel mij op dat het publiek zich voorbeeldig gedroeg. Hier gaan ze dus echt met het hele gezin naar een wedstrijd kijken. Ook zitten de fans van beide partijen gewoon naast elkaar in het stadion. En ook hier deugde er niets van de scheidsrechter aangezien links van mij een Geelong “cats” fan zat en rechts een vrouw die de Western Bouldogs “dogs” aanmoedigde. Volgens de man links van mij had was de scheidsrechter ontzetten partijdig en elke keer als de tegenstander een goal maakte kwam dat doordat de scheidsrechter onterecht geen strafschop toepaste. Laat nou net de mevrouw rechts van mij dezelfde mening te zijn toegedaan, maar dan precies andersom! Kortom het was een spannend gevecht tussen de cats en de dogs die pas 30 seconden voor het einde beslist werd in het voordeel van de cats. Mijn oude gymleraar Kloen had dus wel gelijk door eerst een uurtje te gaan boksen alvoorens we een wedstrijd Australiesch Footbal speelden. Maar toen begreep ik de regels ook al niet….

Daarna wat door de Docklands wezen slenteren. Melbourne is echt een stad waarbij je de sfeer moet opsnuiven. Er is geloof ik niet echt iets wat er tussenuit springt. Je moet de stad gewoon ervaren. En dat is dus precies wat ik de komende dagen ga doen. Vanavond ga ik denk ik eens lekker vroeg naar bed zodat ik morgen een hele dag heb. Heb hier dus nog drie volle dagen. Ik hoop dat ik hierna even de tijd heb om te bloggen wat er in de tussentijd allemaal gebeurt is. Tot dan!

Melbourne, 23 juli 2006, 21:30 uur

Zo, ik ben goed aangekomen in Melbourne. Precies op tijd; om 20:00 uur lokale tijd en 12:00 uur Nederlandse tijd liep ik het vliegtuig uit. Door de douane komen duurde echter nog wel een uur. Daarna een buskaartje gekocht die mij via een overstap recht voor het Hostel heeft afgezet. Onderweg nog gezellig gekletst met een jonge Nieuw Zeelander die in Nederland geboren was. Hij had een skatebord onder de arm en vertelde dat hij Nieuw Zeelands kampioen skeetborden was. En dan niet op de half-pipe maar gewoon trucjes doen op de vlakke vloer. Hij komt hier om bij één of ander kampioenschap Nieuw Zeeland te vertegenwoordigen. Daarom werd hij met z’n skateboard bij een luxe hotel afgezet. Eens kijken wat de portier ervan vindt als hij daarmee de trap af komt sk8ten….

Daarna ben ik zelf ingescheckt in het hostel. Is denk ik wel een goede keus. Redelijk netjes. Woensdag aan het eind van de werkdag heb ik dat nog even geregeld (nog bedankt Lizelot(te!)). Toen ik op mijn kamer kwam zat daar een Koreaan op z’n bed met een laptop een kaart-spelletje te spelen. Het moet niet gekker worden. Het schijnt dat er ook een Ier op de kamer zit (Dat is altijd wat minder aangezien die meestal luidruchtig zijn). Ik slaap zelf gelukkig achter een muurtje zodat het lekker donker is. Kan ik morgen lekker uitslapen. En dan mis ik het ”Free Brackfast tussen zes en acht uur ’s-ochtens”  waarbij het texaanse meisje van de balie lachend aan toevoegde ” If you’ ll make it”. Nou denk het dus niet! Ik denk trouwens dat helemaal niemand dat haalt. Als je het wel haalt zijn zij waarschijnlijk in alle staten. Is er iemand voor het ontbijt?  Maar daar hebben wij niet op gerekend! (Mischien de Koreaan op mijn kamer net toen ik weg wou gaan ging hij slapen). Net als de “30 min. free internet each day”. Moet je je naam op een briefje schrijven en dan krijg je een tijdslot. Heb het even gechekt om 2:30 uur ben ik aan de beurt. Dus ook niet.

 

Nadat ik de spullen op de kamer heb gelegd ben ik mij dus eerst even goed gaan opfrissen. En dat was wel nodig ook zeg. De vorige keer heb ik toch verteld van de geuren die die franse mevrouw verspreidde? Nou ik kan uit eigen ervaring zeggen dat aan het eind van de vlucht het hele vliegtuig ontzetten veel scheten aan het laten was. 24 uur alleen maar zitten en eten en drinken is niet goed voor de mens. Sterker nog het zou zelfs wettelijk verboden moeten worden om langer dan 24 uur in het vliegtuig te zitten. Zelfs een heel lief, leuk en schattig meisje dat een eindje verderop zat liet een grote scheet toen zij zich omdraaide. Koot en Bie zeiden al “Nog mazzel dat er geen geur door de radio (internet) komt”. Maar goed ik ben dus helemaal opgefrist de stad in gegaan om een internet café te zoeken. Heb ik dus wel gevonden, maar iedereen keek mij dus weer wel raar aan. Het is hier dus winter en ’s-nachts dus ook best koud. Ik heb geen jas meegenomen uit het hostel en loop hier dus in een t-shirtje door Melbourne terwijl iedereen een dikke jas aanheeft. Zodadelijk ga ik dus maar eens een kroeg opzoeken om een lekker koud biertje te pakken (verkopen ze niet in het Internet café). Heb nog best wel wat in het vliegtuig kunnen slapen en ben dus ook niet moe. Morgen ga ik eerst uitslapen en daarna de verdere reis regelen. Wat ik tot nu toe van Melbourne gezien heb bevalt mij wel. Maar goed het is dus ook vrijdagavond. Als ik dus meer weet dan zet ik het wel weer op de website! Prettig weekend.

Olaf, Melbourne 23:45 uur.

Zo, de kop is eraf. De tanks van de Boeing 747-400 Longreach zijn leeg, dus staan we nu even aan de pomp van het altijd pittoreske Hong Kong. Nu op het nieuwe vliegveld waar ik dus nog nooit ben geweest. God, wat kunnen die Chinezen toch overal weer een Disneyland van maken. Maar de geveltjes zijn mooi….

De laatste dagen dus weer veel te druk geweest om alles af te maken. Maar het is gelukt. Gisteravond heb ik tot 1 uur alles ingepakt. Is wel aardig gelukt aangezien ik de rugzak dit keer eens niet helemaal nokkie-vol heb gestopt. Vanochtend alles in huis afgesloten. Koelkast uit etc. Anders staat ie dan toch maar 7 weken voor nop te ronken. De bus was vanochtend dus te vroeg, en omdat de zomerdienstregeling nu maar om het kwartier ging dacht ik dat ik dan maar alvast een stukje kon gaan lopen. Maar dat is in ieder geval een voordeel om in de zomer op vakantie te gaan… kan je lekker de koelte opzoeken. Dus bij de volgende bushalte toch maar op de volgende bus gewacht. De rest ging alles op rolletjes, met de nieuwe Utrechtboog ben je dus binnen een half uur van Utrecht CS naar Schiphol. Daarna ingecheckt en maar meteen doorgelopen naar de gate. Toen ik daar op een bankje zat kwam er een hond mij gezelschap houden. Ha, leuk, hondje denk je dan: even aaien (niet doen in een Almerens cafe trouwens Huub!). Nou hier dus ook niet doen, want even later kwam er een douane man achteraan om de verslaafde hond weer mee te nemen. Komt toch niet zo goed over als je goede maatjes bent met de drugshond van Schiphol. Maar goed dat ik niets gebruik. De vlucht naar Londen duurde maar een uurtje, en daarna kon ik meteen doorlopen naar het vliegtuig dat mij naar Melbourne zal brengen. Ik zat aan het raampje zodat ik alles goed kon zien, en natuurlijk even lekker met het kussen ertegenaan om nog wat te slapen want dat had ik de laatste tijd te weinig gedaan. Naast mij zat een frans stel, waarbij de vrouw op een gegeven moment de schoenen uit deed. Nu snap ik waarom de fransen zo dol zijn op die stinkkazen. Wat een lucht! Maar goed zo dadelijk heb ik dan een ander plekje want iedereen moet weer opnieuw inchecken vanwege veiligheidsredenen. Dus dat ga ik nu dan maar doen.

Tot Melbourne!

O, ja: Je kunt commentaar geven door rechtsonderaan op Comments te drukken.

Honk Kong, vrijdag 21 juli om 08:00 uur plaatselijke tijd (02:00 uur Nederlandse tijd)

Olaf.

Vandaag 12 juli 2006 heb ik weer een weblog geopend. Het is een iets ander programma dan de vorige keer, maar dan kan er hopelijk ook veel meer mee. Ik zal deze keer waarschijnlijk wat minder kunnen schrijven aangezien ik wat minder in bewoond gebied verblijf. Voor de duidelijkheid: Ik vertrek op donderdag 20 juli en kom op woensdag 6 september weer terug in Nederland. Ik ben dus precies zeven weken weg. 

Mijn reisschema is als volgt:

20 juli: Amsterdam ->Melbourne (via Hong Kong)

21 juli aankomst Melbourne (avond)

22 t/m 26 juli Melbourne

26 juli - 30 juli Via Great Ocean Road naar Adelaide

30 juli - 3 augustus Adelaide

3 - 5 augustus Trein naar Perth (18:40 uur)

5 augustus aankomst Trein in Perth (09:10)

5 - 7 augustus Perth.

Hier heb ik op 7 augustus met Marcel afgesproken. Het reisschema is verder als volgt:

8-aug Perth - Cervantes

9-aug Cervantes - Kalbarri

10-aug Kalbarri NP

11-aug Kalbarri - Monkey Mia

12-aug Monkey Mia - Coral Bay

13-aug Ningaloo Reef

14-aug Ningaloo Reef

15-aug Cape Range NP (evt naar Giralia overnachting)

16-aug Coral Bay (of Giralia) - Tom Price/Karinji NP

17-aug Karinji NP

18-aug Karinji NP

19-aug Karinji NP - Millstream Chich. NP

20-aug Millstream Chichester NP - Eighty miles beach

21-aug Eighty miles beach - Broome

22-aug Broome

23-aug Broome - Fitzroy Crossing

24-aug Fitzroy Crossing - Tunnel Creek NP - Windjana Gorge NP

25-aug Windjana Gorge NP - Mt Hart

26-aug Mt Hart - Mt Elizabeth

27-aug Mt Elizabeth - El Questro station

28-aug El Questro station - Bungle Bungle

29-aug Bungle Bungle NP

30-aug Bungle Bungle NP - Kununurra

31-aug Kununurra - Gregory NP (of Keep River NP)

1-sep Gregory NP

2-sep Gregory NP - Litchfield NP

3-sep Litchfield NP

4-sep Litchfield NP - Darwin

5-sep Darwin => NL

6 september Aankomst op Schiphol

 

Zo, nu weten jullie al globaal mijn planning. 

Olaf.