:: Olaf T.H. van Panhuys ::

Nadat ik de vorige keer de weblog had bijgewerkt ben ik zoals gezegd de stad nog weer even ingegaan. Eerst uitgebreid wezen lunchen (nu kan het nog, want Marcel, de zeeuw is er nog niet bij!), en daarna ben ik naar het South Australian Museum wezen kijken. Echt een allergaartje van vanalles en nog wat. Met duidelijk heel veel geld en heel mooi neergezet, maar totaal onsamenhangend. Van opgezette beesten uit Africa, tot mummies uit Egypte, een steenenverzameling, wat over de aboriginals en alle vogels van Australie opgezet volgens de familiestamboom (wat ik dan nog wel weer aardig vond). Daarna naar St. Peter cathedral in Adelaide noord gelopen die ik volgens Zack, de Amerikaan, absoluut gezien moest hebben want het was de mooiste kathedraal die hij ooit gezien had. Maar zoals hij zelf al zei: “we are americans, we don’t travel!”. Nou dat bleek dan ook wel, want zeg maar de eerste de beste kerk in Aalten is al spannender…..(en daar hebben ze meer kerken dan inwoners).
Weer teruggegaan naar het hostel en afscheid van iedereen genomen. Jammer, want in een paar dagen tijd heb ik me er daar toch weer helamaal thuis gevoeld. Ik ben weggebracht naar het station (dat iets buiten de stad is gelegen aangezien de trein te groot is om naar het station in de binnenstad te rijden). Na het inchecken en het afgeven van de grote rugzak, naar de trein gelopen en mijn zitplaats gezocht. De Indian Pacific is inderdaad een grote trein. Naast de wagon waarin de stoelen staan (die overigens zo ruim van elkaar staan dat je kan opstaan en voor de persoon naast je kan langslopen zonder  dat die er last van heeft terwijl de stoelen allemaal in de rijrichting staan) was er nog een wagon met lounchebanken, één met eettafels en één met een keuken. Ik had een zitplaats aan het raampje zodat je overdag wat kan zien en er ’s nachts lekker tegenaan kan liggen.
Toen we vertrokken was het al nacht geworden, en al snel nadat we de stad verlaten hadden zag ik al helemaal niets meer aangezien er buiten weinig lichten branden. De eerste nacht prima geslapen omdat ik toch redelijk moe was. Bij het ochtenkrieken waren we Port Augusta en Tarcoola al voorbij zodat we al in de woestijn/steppe reden. Eerst zag je nog wat bomen en struiken her en der staan, maar die verdwenen al spoedig en toen zag je: niets, helemaal niets! Zo ver als je kon kijken was er niets. De Nullarboor (=boomloos) Plain is vroeger de bodem van de oceaan geweest waardoor de bodem uit schelpen bestaat, en deze vervolgens ook helemaal vlak is. Op deze schelpen groeit vervolgens alleen maar wat gras. Dus je ziet zowel links, als rechts kijkend uit de trein zover als je kan kijken geen bergen, bomen, struiken of door mensen gemaakt iets. En dat zo’n 1500 kilometer lang. Op een gegeven moment wordt er omgeroepen dat we een bocht maken en het langste stuk rechte railtraject ter wereld beginnen. Dus zo’ n 500 km rechtuit, een flauwe bocht en weer 500 km rechtuit. Wel stopt de trein af en toe bij een stuk tweebaans spoor om een passerende goederentrein langs te laten gaan. Hoogtepunt van de middag was een stop in Cook (waarschijnlijk het meest geisoleerde plaatsje ter wereld met 4 inwoners die alle werkzaam zijn voor de spoorwegen). In de topdagen hebben hier wel 200 mensen gewoond met een eigen school, ziekenhuis en zelf een gras-vrije golfbaan. Maar dat was nog in de dagen van de stoomtrein. Nu haalt onze trein er alleen water en brandstof op (die door een andere goederentrein hier is gebracht). Er gaan geen wegen naar Cook toe, wel is er een airstrip (voor de duidelijkheid: Adelaide is ca 1100 km weg en Perth 1500 km). We mochten hier een half uurtje rondlopen en dan kan ik dan ook met volle overtuiging zeggen: Ik heb heel, maar dan ook heel Cook gezien!

Vervolgens weer in de trein om zo’n 800 km verderop weer een tussenstop te maken in Kalgoorlie, een mijnstad.  Nu wat langer (3 uur), waarbij ik gebruik heb gemaakt van de optie om een tour door de stad te maken. Kalgorlie is in 1893 gesticht toen er grote hoeveelheden goud werd gevonden. Nu is de trots van de stad ’s-werelds grootste open mijn: een gat van ca 3 km lang, 1,5 km breed en 350 meter diep. Als de mijn over zo’n 20 jaar leeg is, is er een gat van 6 km lang, 3 km breed en 750 meter diep. Vanuit een uitzichtpunt over de super-pit zag je de dump-trucks als mieren heen en weer rijden. De stad zelf was groter en mooier dan ik gedacht had. Aangezien er zoveel geld wordt verdiend wordt dit dan ook rijkelijk ingeinvesteerd in de stad. Maar aangezien de hoogtijdagen aan het eind 19, begin 20ste eeuw waren ademd de stad echt een wild-western admosfeer uit, inclusief een eigen red-light district waar de tourbus dan ook doorheen reed (alle bejaarden in de buis waren van slag!) en barkeepsters snel de straat op rennen om te gaan flashen om bezoekers binnen te trekken als de bus langsreed. Daarna nog even met een groep oostenrijkers die voor mij zaten een rustige kroeg opgezocht en daarna weer de trein in voor de tweede nacht. Nu iets minder goed geslapen. En dan te bedenken dat er ook mensen in de trein zitten die al in Sydney begonnen waren en drie nachten in de trein door hebben doorgebracht (overigens 4352 km en 65 uur). ’s Ochtends nog ontbeten in de trein en toen had ik er ca. 2600 km en meer dan 40 uur opzitten. Al met al een hele belevenis, maar toch ook wel blij dat ik naar het hostel kon gaan om in te checken en een douche te nemen. Vervolgens maar meteen de was gedaan en ’s middags de stad verkend. De binnenstad met alle winkels (die er overigens net zou uitziet als in Europa met een grote voetgangerszone) en vervolgens door het financiele district naar de Esplande (strandboulevard) gelopen. Deze vervolgens zo’n 6 km gevolgd en toen de heuvels in naar Kingspark. Uiteraard ook weer met een botanische tuin, een war-memorial etc. zoals alle Australische steden. Maar dit pakr had ook nog een groot stuk waar je nog echt door de wildernis kan lopen. Toen het donker begon te worden weer terug gelopen naar het hostel voor een BBQ. Dit hostel blijkt echter vol met Ieren te zitten die onbegrijpelijk engels praten (ze praten plat Iers zoals je ook wel in de films ziet, en denken dan dat ze Oxford English praten). Daarna ben ik dan ook maar alleen de stad ingegaan (het hostel ligt in de uitgaansbuurt van Perth), maar heb het toch niet te laat gemaakt aangezien de twee dagen trein toch wat slaap tekort heeft opgeleverd. Dus om een uur of één maar naar bed gegaan en vanochtend uitgebreid ontbeten (free breakfast on sunday-morning till 9 am sir!) met een engels stel dat ook bij mij in de trein zat. Zodadelijk neem ik de trein naar Fremantle om het maritiem museum te bekijken. Hier schijnen veel schepen en andere atributen uit de Nederlandse tijd te liggen. Morgen middag heb ik met Marcel afgesproken. Dan gaat de zeeuwse hand op de knip, en kunnen we dus ook niet meer stappen. En dat zal ook wel niet lukken aangezien we dan de Outback in gaan. Het mailen zal dan dus ook wel een stuk moeilijker gaan. Wel moeten we morgenmiddag dan nog een campinguitrusting regelen. Vanaf dinsdag zullen we dan dus nog uitsluitend gaan camperen. Waarschijnlijk zullen we dan ook een ander soort mensen ontmoeten dan de eeuwige backpackers. Want een imbicile psychiater kan nog een geweldig proefschift maken over de geestestoestand van de gemiddelde backpacker. (En dan druk ik mij nog erg zacht uit, ik zal jullie de verhalen besparen). Uiteraard zijn er ook goeie bij, maar dan moet je altijd eerst nog door die super-oppervlakkige verhalen heen om daar achter te komen. Ook kom je hier al wat meer andere nationaliteiten tegen dan aan de oostkust (met 90% engelsen). Aan de andere kant kan je er natuurlijk ook altijd weer hard om lachen en geeft het voer voor heftige disussies. Kortom, vanaf morgen zal het karater van de vakantie veranderen, zullen we de civilisatie achter ons laten en de wildernis opzoeken. Voor ik Perth verlaat zal ik nog proberen om de foto’s te uploaden.

Pert, 6 augustus 2006, 11:30 uur (5:30 uur Nederlandse tijd!)