:: Olaf T.H. van Panhuys ::

Aangezien het al laat was dat we hadden uitgecheckt, en we daarna hooden dat Cape range/Ningaloo Reef National park al vol was hebben we besloten om toch nog maar een dagje in Coral bay te blijven. Zoals de naam al zegt ligt Coral Bay vlakbij een koraal rif. Sterker nog, het rif ligt ca. 50 - 100 meter uit de kust en is zo’n 250 km lang. Het wordt ook wel het Great Barrier Reef van west Australië genoemd. ’s Middags dus aan het strand gelegen en wat gesnorkeld. ’s Avonds gegeten met live muziek (tenminste als je één persoon met gitaar én mondharmonica zo mag noemen). in hét resort van Coral Bay. ’s Ochetends weer voor dag en dauw op pad gegaan om een goed plekje in het ca. 150 km noordelijker gelegen Cape Range/Ningaloo Reef N.P. te krijgen. En dat is gelukt!

We zaten in North T-bone alwaar maar liefst plaats is voor 3 tenten en verder niets. Een mooi plekje onder de bomen, pal achter de duinen. Ook zat er al een kangoeroe op onze plaats ons op te wachten. Ondanks dat we hem niets te eten hebben gegeven is hij steeds rond onze campeerplek blijven hangen (opassen als je ’s avonds het afwaswater weggooid!).

Cape Range/Ningaloo Reef N.P. bestaat uit twee gedeelten. Cape range is een heuvelrug van rood (ja, in Australië ia al het zand/steen rood) zandsteen alwaar verschillende rivieren (kreeken) zich in de loop der jaren hebben ingevreten en zodoende een kloof (gorge) vormt met op de bodem een rivier, steile wanden met rood zandsteen. Deze ‘ gorges’ zijn erg populair in Australië, en ik geloof dat we er zo’n 23 op de planning hebben staan om te bekijken! Het andere gedeelte van het park bestaat dus uit het spectaculaire rif dat op zwemafstand van het strand ligt. Het is nog redelijk ongerept (want slecht bereikbaar en weinig accomedatie) en is de broedplaats van de walvishaai (die wij helaas niet hebben gezien).

Maar goed, nadat we het camp hebben opgezet zijn wij naar het meest populaire snorkelgebied gegaan: Turqoise bay. De eerste keer is het een beetje wennen omdat er parallel aan het strand een enorm sterke stroming staat. Zo sterk dat als je nog gewoon op de grond staat met het water tot op heuphoogte je gewoon wordt meegesleurd naar het einde van de baai alwaar een groot bord “Danger” op je staat te wachten met de uitleg dat je nu gaat verdrinken. Dus op tijd terug zwemmen naar het strand dan maar. Na op onze eigen plek te hebben gelunchd zijn we om een uur of drie weer teruggegaan en toen was de stroming al wat minder, ben je zelf meer op je gemak, heb je ontdekt dat op het rif zélf wat minder stroming staat, kortom hebben we ontspannender gesnorkeld. Zo ben ik nog een tijdje opgezwommen met een reuze schildpad. De volgende dag zijn we helemaal naar de zuidkant van het park gereden (ca. 45 km) en hebben bij ‘ Yardie Creek’ (die vol water staat) een prachtige wandeling van ca. 2 uur gemaakt over de rand van de klif met een prachtig blauwe zee en wit zandstrand als achtergronddecor. Daarna maar meteen ook een wandeling gemaakt bij ” Mandu Mandu gorge’. Aangezien deze zonder water stond zijn we via de rivier bedding die bestond uit grote witte ronde keien en waar witte (ghost tree) Eucalyptusbomen groeien weer in anderhalf uur terug naar de auto gelopen. Op de terugweg naar ons camp nog even gesnorkeld bij “Lakeslide bay” waar ik samen met een grote reuze Manta ray (rog) heb gedanst. ’s Middags zijn we pas om een uur of half vijf weer teruggegaan (half zeven is het donker) naar ‘ Turqoise bay’. Het strand was verlaten, de wind én de stroming was gaan liggen en het zicht onder water was werkelijk fantastisch!. Al het gekleurde koraal, zeesterren en aquairium vissen, werkelijk ongeloofelijk. De vissen weigerden aan de kant voor je te gaan. Op een gegeven moment gingen ze eindelijk aan de kant als ik eraan kwam zwemmen: Overwicht! De vissen weten wat ze te doen staan als ik eraan kom. Maar toen ik op een gegeven moment naar achter keek bleek er een haai met me mee te zwemmen (zwartpuntige rif haai), weer een illusie armer!

Vanochtend vroeg vertrokken op weg naar Tom price. Dit is een mijnstadje in de binnenlanden dat gelegen is bij Karijini N.P. Weer zo’n 650 km over binnenweg (dieselverbruik 1 op 7), en waarbij de laatste 70 km zelfs onverhard was. Ook moesten we al de eerste beek doorwaden (sperdif én 4wd aan) maar het viel mee. Vroeger dan verwacht aangekomen en alvast een permit geregeld om hier weer weg te komen. We willen het park namelijk via het noorden verlaten, en dan is er maar één (onverharde) weg langs de spoorlijn van de Hamersley Iron Company. Dus moesten we een instructie video bekijken en nu hebben wij vergunning om op deze weg te mogen rijden. Morgenochtend vertrekken we vroeg naar Karijini N.P. Maar daarover de volgende keer meer.

Tom Price 16 augustus