Wij zijn nu dus de steenbokskering overgestoken en nu zie je ook weer de termietenheuvels in het landschap verschijnen, samen met de vliegen die ook al weer allom vertegenwoordigd zijn. Ook begint het al weer langzaam lente te worden aangezien vele planten langs de weg aan het bloeien zijn (vele paarse, maar ook gele, rode en blauwe => zie foto’s). Daarnaast zijn de dagen erg kort; de zon gaat om 18:00 uur onder en hij of zij (ook de zon is geemancipeerd!) komt pas tegen een uur of zeven weer boven de horizon uit. Dit tezamen met het feit dat de kangoeroes op het licht van de koplampen aflopen maakt dat we in de regel om 8:00 wegrijden en voor 18:00 uur weer binnen moeten zijn. Aangezien we geen écht goede lamp hebben gaan we dus tussen 21-22 uur naar het spiksplinternieuwe luchtbed+kussen+slaapzak. Hierdoor ben ik alweer aardig bijgeslapen. De afstanden tussen de nationale parken zijn erg groot en de tussenliggende dorpjes, roadhouses én wegen zijn erg klein. (Soms vragen we ons af wanneer dat dorpje dat op de kaart staat nou komt, maar dan blijkt het óf niet meer te bestaan, óf bestaat het uit slechts één huis!). Omdat er erg weinig verkeer is schiet het toch aardig op, mede omdat we elkaar steeds afwisselen. West-Australië is een enorm grote staat en we hebben nu al 4700 km gereden en zijn er nog steeds niet uit (Australië bestaat uit een aantal redelijk zelfstandige staten). De auto rijdt goed, alhoewel hij (ja, een auto is wel nog altijd mannelijk!) nog steeds erg lomp en een bééétje te groot is voor met z’n tweeën. Gelukkig heb ik de cassette-converter voor op de i-pod meegenomen (vooruitziende blik dat ze hier in een nieuwe auto nog een cassettespeler stoppen) zodat ik alle muziek kan afspelen die ik heb (40 Gb). Omdat we meestal in Nationale Parken slapen hebben we meestal geen voorzieningen (afgezien van iets dat we in goed Nederlands een latrine noemen). We hebben wel afwaswater etc. bij ons maar jezelf wassen is niet mogelijk. Zo heb ik me dan ook al in de zee gewassen, en ook is een frisse duik in een meertje altijd lekker. Toen we eergisteren voor het eerst weer in de civilisatie terechtkwamen (lees: camping bij een roadhouse) kon ik me dan ook voor het eerst sinds vijf dagen warm douchen. Nou met douchen alleen krijg je alles (en dan bedoel ik ook alles!) niet schoon. Bij het afdrogen doet de handdoek de rest van het werk. Het fijne rode stof gaat echt overal inzitten: in alle poriën, vezels van stoffen etc. Het eerste dat we in Broome gedaan hebben is meteen alles wassen. Waarschijnlijk zinloos aangezien morgen alles weer onder het stof komt te zitten. Maar dan lijkt het nog wat. Daarnaast hebben we gisteren ook maar meteen een grote steak met fritjes besteld in het beste restaurant van Broome. Want met het ingeblikte voedsel heb ik het zo langzamerhand wel gehad (tip voor de uitvinders onder ons: Een blik met houdbare biefstuk (medium) mét peppersaus en fritjes ontwikkelen). De realiteit: een blik met Nederlandse (!) knakworstjes met aardappelpuree (uit een pakje) en dopertjes (mét mintsmaak, waarom mint? dat smaakt er helemaal niet bij!).
 
Dag 1:
Tom Price is dus een mijnstadje dat volledig in eigendom (d.w.z. alle gebouwen, huizen, wegen etc.) is van de Hamersley Iron company. Er wonen zo’n 4000 mensen (waarvan 1000 jongeren) die alle voor de mijnindustrie werken.  Tom Price heeft een groene uitstraling, je ziet zelfs palmbomen in het straatbeeld. Dit alles (tezamen met echt enorme salarissen) om het werken voor de mijnen zo prettig mogelijk te maken (Veel jonge volwassenen kiezen ervoor om vijf jaar zo te leven, veel te sparen, en dan weer terug te gaan naar de grote stad waar ze dan in één keer een huis kunnen kopen). Het stadje is tezamen met de mijn in 1964 gesticht, nadat er in het gebied (Pilbara) in 1962 enorme hoeveelheden ijzererts is gevonden. Ook is er een 330 km lange spoorweg aangelegd naar het noorden (de kust) om het ijzererts af te voeren. Het bijbehorende zandpad hebben wij gebruikt om er weer weg te komen. De eerste dag hebben we dus op de camping van Tom Price doorgebracht, en gedinneerd bij de plaatselijke chinees die weer oosters gezellig was (lees: TL-licht, plastic borden én tafellaken en het drinken werd in blik naar je toegegooid (wel even vangen) als je er om vroeg.
 

Dag 2

De volgende ochtend zijn we naar Karijini N.P. gereden en hebben daar ons camp voor drie dagen opgezet (aanvankelijk 2 dagen, maar toen we zagen hoe mooi het was drie dagen). Daarna een wandeling gemaakt van ca. 5 uur door werkelijk één van de mooiste kloven (gorges) van Australië. De wanden zijn bijna van puur ijzer en is rood /bruin uitgeslagen van de roest. De wanden zijn opgebouwd uit lagen ijzererts en in de kloof stroomt een riviertje met een waterval en verschillende meertjes. Het pad ernaartoe is glad en glibberig, maar absoluut de moeite waard. Wat een mooie kloof! De kloof heet Dales Gorge en wij zijn er via de Threeways Lookout ingegaan. Vervolgens naar de Circulair Pool gelopen en daarna via de Fortescue Falls bij de Fern Pool beland alwaar we gezwommen hebben. Het water was precies de goede temperatuur; niet te koud, maar ook niet te warm om je lekker op te frissen. En dan maar denken dat ik gorges moe zou worden. We hebben er nog vele te gaan…
 
Dag 3
De volgende ochtend zijn we teruggereden naar Tom Price en hebben daar een mijntoer gedaan. Aangezien het dagmijnbouw is (blue sky mining) (een heel groot gat in de grond) kon je er met een toerbus tussen de werkelijk enorme dumptrucks in rijden (alleen de banden zijn al 3,7 meter hoog). Indrukwekkend om te zien op welke schaal het allemaal gebeurt. 51% van het ijzererts gaat overigens naar China. ’s Middags zijn we naar het noord-westen van het park gereden (uiteraard via een zandpad) en de Hamersley gorge bekeken. Helaas heeft een cycloon er aan het begin van het jaar huisgehouden en de kloof erg beschadigd. Het uitzicht op de eerste pool was nog wel indrukwekkend omdat daar de aardlagen 45 graden verdraaid zijn én door elkaar heen geschut (probeer daar maar eens overheen te lopen zonder te vallen (of je zonnebril te verliezen hé Marcel?). Ook zaten we toen nog maar zo’n 45 km van Wittenoom af  dat een berucht asbestgebied is. Het plaatsje en de omgeving staat offcieel niet meer op de kaart omdat alles: wegen, huizen, grond etc. uit grijze asbest bestaat. Hier zijn we dus maar met een grote boog omheen gereden. Bij zonsondergang kleurt de Australische grond en rotsen altijd werkelijk schitterend van fel rood tot donkerbruin. Dit hebben wij op de terugweg dan ook goed kunnen zien aagezien we te laat (met het donker) weer terug waren bij ons camp waar de dingo’s ons opwachten.
 

Dag 4

De dingo’s hebben dus weer rond de tent gesnuffeld en de halve nacht door lopen huilen. Aan de ene kant zijn het net honden, maar wel weer een soort die terug tot wolven aan het evolueren zijn. In dit park zijn ze echter wat aan mensen gewend zodat ze de hele tijd bij de tent of auto blijven rondhangen. Op deze dag hebben we alle andere gorges en lookouts bekeken die er in het park waren (Weane Gorge, Oxers lookout, Hancock Gorge, Joffre Gorge en  Kalamina Gorge). Het meest indrukwekkend was de wandeling naar de handrail pool in Weane Gorge waar je helemaal door het water moest waden en waar de gorge op een gegeven moment nog maar een halve meter breed was terwijl het water met hoge snelheid tussen je benen aan het spoelen is. Hier lag ook een groene slang met rode staart te zonnen die we begrijpelijkerswijze maar hebben laten liggen….. op tijd teruggereden naar ons camp en net voor zonsondergang nog maar weer even opgefrisd bij Fortescue Falls.
 

Dag 5

Op deze dag zijn we dus via het zandpad langs de spoorlijn naar het noorden gerden alwaar we vroeg in de middag aankwamen bij Millstream N.P.. Dit is een oase in de woestijn waar we in één korte (ca. 6 km) wandeling alle soorten landschappen hebben gezien: rivierlandschap met bomen (ook half door cycloon verwoest, woestijn (met alleen gras en struiken), bos (mooie gumtrees) en een echte oase (nee, niet die van Punica!) met palmbomen, en een vijver met waterlelies. Millstream zelf is een oude boerderij die is opgekocht door de staat om er een nationaal park van te maken. We hebben overnacht aan de rand van de rivier, waar je met een trappetje een heerlijk duik in kon nemen (zie foto’s).
 

Dag 6

De volgende ochtend zijn we naar Chicester N.P. gereden waar we een stuk van de oude camel track hebben gelopen. Ondanks dat dit park vlakbij Millstream is gelegen is het landschap toch weer erg anders: Veel heuvels en de rotsen zijn bijna zwart. Na de wandeling een frisse duik genomen in de Pyton Pool. Altijd leuk om samen met je vriendjes te gaan zwemmen. Daarna doorgereden naar het noorden alwaar we na een uurtje op de Great Northern Highway (nr:1) aankwamen en richting Broome zijn gereden. Deze Highway is dus een gewone tweebaansweg, maar wat heerlijk om na al die dagen weer op een comfortabele weg te rijden. Geen getril meer of rotsen die op de weg liggen: heerlijk!. Helaas moesten we ca. 450 km voor Broome bij Pardoo Roadstation overnachten omdat het donker werd.
 

Dag 7

Gisteren zijn we dus doorgereden naar Broome. We hebben nog een tussenstop gemaakt bij 80 mile beach. Dit strand dat in werkelijkheid 200 km lang is bestaat uit prachtig wit zand dat een beetje aan elkaar blijft kleven (ideaal voor het bouwen van zandkastelen). Zover als je kan kijken (links én rechts) zie je hetzelfde: wit zand, met om de 10 meter een visser die in de branding staat. Dus even rekenen: 200 km = 200.000 meter; delen door 10 = 20.000 vissers! Dat is dus de werkelijke hobby van de Australieers!. Met de lunch zijn we aangekomen in Broome. Hebben dus de was gedaan, de digitale foto’s op het net gezet (zie links rechts) en de analoge foto’s weggebracht om te ontwikkelen. Als het nog lukt zet ik ook deze foto’s nog wel even op het net. De gewone digitale foto’s zijn allemaal aan de lichte kant vanwege het zonlicht. Ik ben benieuwd hoe de analoge foto’s zijn geworden mét polarisatie filter.
 

De komende dagen

Vandaag maken we de auto dus weer klaar en slaan we voor nog weer zo’n 10 dagen voedsel in om daarna de Kimberleys in te trekken. Vooral de Gibb River Road moet een uitdaging zijn. Dit betekent dat ik waarschijnlijk tot aan Darwin de weblog niet meer kan bijwerken, maar als het in de tussentijd toch mogelijk is zal ik het proberen. Bekijk de foto’s hiernaast, en blijf reageren, want dat is natuurlijk altijd erg leuk!
 
Broome, 23 augustus 11:00 lokale tijd

Laatste Update: Analoge foto’s zijn beschikbaar (zie link rechts). Wel ongesorteerd! En we hebben een tweede reserverwiel kunnen regelen (via de verhuurmaatschappij). Dus nu kunnen we zonder problemen twee lekke banden krijgen (maar doen we natuurlijk niet!). 15:15 uur lokale tijd.