:: Olaf T.H. van Panhuys ::

Zo, nu ben ik alweer 2000 km verderop (Na reeds 2500 km met de trein en 1500 kilomter met de bus, dus al zo’n 6000 km over land op pad!). Nadat ik de vorige keer ge-internet had zijn we dus met een taxi naar het verhuurklantoor gegaan alwaar we ons “autotje” hebben opgehaald. Hij is ietwat groot. Een Toyota landcruiser (100-series, dus dat nieuwe ronde model) en dan ook nog in Long-Wheel-base uitvoering. Dus zo’n 5 meter lang, twee meter breed en twee meter hoog. Marcel was bang dat alle spullen er niet inpasten! En o, ja voor Tom: 4,2 liter Turbodiesel, terwijl in Australië de diesel dus duurder is dan benzine. En omdat het verbruik dus ook navernant is hebben we twee benzine tanks (één van 80 en één van 60 liter) die we dus al volledig hebben moeten gebruiken, maar later daarover meer. Ook zijn we in het bezit van een boordradio zodat als we ergens mogen stranden we altijd hulp kunnen inroepen.
 

Dezelfde middag zijn we dus vrijwel alleen maar bezig geweest om spullen te kopen: tent, tafels en stoelen, slaapzak, luchtbed etc. En ook héél véél proviant. We zijn dus pas om een uur of 4 weggereden en zijn die dag dan ook maar zo’n 200 km boven Perth op een camping beland. En dat was dus heel belangrijk aangezien er die avond een volkstelling in heel Australië gehouden werd, en wij (verplicht!) ook zo’n 60 vragen moesten invullen. Naar wij begrepen hebben nemen de Australieers het zelf ook niet zo serieus en vullen de namen van de hond en de kanarie in. Maar wij hebben het wel netjes ingevuld, en zijn nu dus geregisteerd als Australieers!
 

De volgende dag om 8 uur ‘s-ochtends al weer weggereden op weg naar Nambung National Park. Hier zijn de Pinnacles een bezienswaardigheid. Dit zijn een soort van rotspunten die uit een woestijn van zand omhoog steken. Het geheel ligt aan het strand zodat de Nederlanders er in de 17de eeuw een ruine van een stad in zagen. Het lijkt een beetje op een hele hoop termietenheuvels bij elkaar. Hier dus weer mooie foto’s gemaakt, en daarna hebben we nog bij Hangover Bay en Kangooroo Point het uitzicht bewonderd om vervolgens via Cervantes op weg Port Gregory (Kalbari National Park) te gaan.
Hier bij zonsondergang nog de Convict Ruins bezocht (huizen van veroordeelde engelsen die hier konden werken en creperen) en daarna snel door naar de camping. De volgende dag zijn we Kalbarri N.P. via de zuidkant en langs de kust binnengereden. Hier een aantal uitzichtspunten bezocht (Natural Bridge, Island Rock, Shellhouse Grandstand en bij Mushroom Rock een wandeling van zo’n twee uur gemaakt). Ben overigens beniewd of ze in Australie ook een namencommissie hebben om al die creatieve namen te verzinnen!
 

Vervolgens naar het plaatsje Kalbarri zelf gereden. Hier heb ik Fish and Chips gehaald en die aan de baai (met groen gras!) opgegeten. Vervolgens boodschappen gedaan en daarna het echte park bezocht. Dit bestaat uit een kloof die door de Murchison River is uitgesleten door zandsteen. Vooral het eerste uitzchtspunt (Natures Window) is erg mooi, maar ook beroemd omdat er hier veel films zijn opgenomen. Hier dan ook weer een wandeling van zo’n twee uur gemaakt. Ja, ja ik krijg mijn beweging hier wel. Dit tezamen met het zelf koken in het donker uit wat onbestemde pakjes, en blikjes waar wel steeds een ander etiket opzit, maar altijd gewoon Whiskas uitkomt maakt wel dat ik flink afgevallen moet zijn als ik terugkom. Daarna nog de Z-band (als je voor pret bent!), Hawks Head en Ross Graham Lookout bezocht. Bij de laatste nog een wandeling door de kloof naar beneden tot aan de rivier gemaakt. Maar ik vond het park bij Natures Window toch het mooiste, en hier heb ik dan ook een flink aantal mooie foto’s gemaakt. Daarna opweg gegaan (Harm: aangereden!) naar Francois Peron National Park. Dat op de kop ligt van een schiereiland.
 

Maar om 18:00 uur gaat de zon onder en dan gaat Skippy met z’n vriendjes spelen. En Skippy vindt het een leuk spelletje om op licht af te lopen. Dus wij hadden een leuk spelletje erin om kangoeroe’s te ontwijken. Dus om kwart over zes zijn we maar een parkeerplaats opgedraaid om de tent op te zetten. Hier zaten echter al meer dan twintig auto’s en campers (en zelfs een groepje fietsers, gekken!) die hetzelfde dachten. Dus hebben we de nacht doorgebracht op een parkeerplaats naast de Highway. Nu is dat in Australë dus blijkbaar heel normaal. De afstanden tussen de plaatsen zijn zo groot (vaak zo’n 600-800 km) en tussendoor heb je dan één of twee roadhouses (tankstation+café+camping+hotel) en verder helemaal niets, maar dan ook echt niets (behalve dan veel rood zand, wat struiken en veel kangoeroe’s en EMU’s die de weg oprennen). ’s-Nachts hoorde je nog wel de Roadtrains (=vrachtwagens met drie aanhangers) doorrijden en de Greyhound bussen). Toen ik ’s-Nachts opstond om even te gaan plassen hoorde ik ook een roede dingo’s om de parkeerplaats heen lopen. Er schijnt een film gemaakt te zijn over een groepje backpackers die door West Australië heen rijdt en vanalles mee maakt (het eindigt geloof ik dat ze een lifter meenemen die een kettingzaag in z’n rugzak meeneemt). Film dus pas na de vakantie kijken, aangezien het precies over het gebied gaat waar wij komen.
 

De volgende ochtend dus als weer vroeg op pad (7:30 uur, en dat voor mij!). onderweg inderdaad een hele hoop verse dode kangoeroe’s gezien (vandaar die bull-bar op de auto). Aan de voet van het Schiereiland hebben wij Hamlin Pool bezocht. Hier leven nog een soort van microrganismen (Stromatolites) die huizen van kalk maken waarvan de wetenschappers dachten dat ze 300 miljoen jaar geleden uitgestorven waren. Daarna nog langs Schell Beach gereden. Hier is het strand spierwit en is het opgebouwd uit meters dikke lagen van kleine schelpen. Zo dik, dat ze er zelfs blokken van hebben gemaakt om er huizen van te bouwen. In Denham hebben we de bandenspanning verlaagd omdat de weg in Francois Perron alleen maar uit zand bestaat (een beetje Fraser Island achtig). Hier zijn we naar de top van het schiereiland gereden en hebben we in het Nationale Park gekampeerd in South Gregories. En we waren alleen. In 50 km in de gehele omtrek was er niemand (Je moet een hoge 4WD hebben om het park in te mogen en te kunnen). ’s Middags gezwommen in de zee (eindelijk douchen!). Tegen de avond nog een wandeling langs het strand gemaakt, alwaar ik werd aangevallen door een echte killer-krab (wat een agressieve beesten zijn dat!). Het bijzondere aan het park is dat hier het rooie zand overgaat in de zee. Vooral in het noorden zijn er een soort van kliffen (20 meter hoog) van rood zand/steen die recht de zee ingaan. Verder bestaat het park uit veel struiken en een paar lege zoutmeren. Hier dus overnacht, waarbij de sterrenhemel echt bijzonder was. In de verste verte geen strooilicht en geen maan. Je kan de melkweg echt perfect zien, alle sattelieten en een heleboel vallende sterren.
 

De volgende ochten om 5:30 uur(!) opgestaan, omdat we eerst het park moesten uitrijden, de banden weer op spanning moesten brengen in Denham, en daarna door naar Monkey Mia. Hier komen  de dolfijnen ’s-ochtends naar het strand omdat ze dan wat vis (niet te veel, max. ¼ van de benodigdheden) krijgen. Dus met een man of vijftig gezien dat ze eraan kwamen zwemmen en gevoerd werden. Daarna bleven ze nog hangen. Het schijnt dat als je er gaat zwemmen je met de dolfijnen kan spelen. Daarna een hele lange dag gemaakt. In Denham de kleine tank volgetankt (want duur, de grote tank wordt dus zeeuws niet gevuld!). Nou dat hebben we geweten. Op een gegeven moment ging het lampje branden (terwijl we al op de reserve tank reden!) en nog steeds geen stad in de buurt. Uiteindelijk hebben we Carnarvon gehaald (=grote stad met zo’n 5000 inwoners). Hier hebben we boodschappen voor een hele week gedaan en 132 liter!!! getankt. Bij het afrekenen gaf de pompbediende geen krimp, is schijnbaar normaal hier. Daarna doorgereden naar Coral Bay. Dit is een stad met maar liefst 120 inwoners, en dus voorzieningen zoals internet. Daarnaast twee campings en een resort. En verder helemaal niets! Maar wel een heel mooi rif dat we straks, en de komende dagen gaan bezoeken. Dus daarover later meer.
 

Water
Water is een heel ander probleem hier. Het grondwater kan je niet drinken. Het regenwater is hier het drinkwater. En aangezien het al een tijd niet geregend heeft is dat dus schaars. Marcel heeft onderweg bij een roadhouse aan de dame achter de kassa gevraagd of hij wat water mocht hebben. Dat mocht, maar toen de eigenaar zag dat Marcel een vat van 20 liter begon te vullen werd die kwaad. “It’s the only water we have got!”. Dus met bijna lege water tank weggereden. In Danham kon je echter voor 1 dollar 20 liter ontzilt zeewater bij het waterleidingbedrijf kopen. Dus we zitten weer goed. Toch nog maar een vat van 15 liter erbij gekocht, zodat we nu 50 liter drinkwater en 10 liter afwaswater bij ons hebben. En dat hebben we dus echt nodig als we de binnenlanden ingaan (evenals de 140 liter brandstof tank van de auto en het voedsel). We zijn dus overal op voorbereid. De komende week ben ik dus onbereikbaar. Waarschijnlijk kan ik vanaf Broome de boel weer bijwerken. Voor een ieder die op mijn weblog gereageerd heeft, en mij mailtjes heeft gestuurd, is het onmogelijk om deze allemaal te beantwoorden, dus daarvoor alvast excuses!
 

Coral Bay, 11:00 uur locale tijd