Aangekomen in Adelaide
Nadat ik de vorige keer teruggekeerd was naar de kamer (om 21:45) en het licht aandeed om de spullen te pakken bleek iedereen in de kamer al aan het slapen! Ongelofelijk. Nog nooit gezien! Maar goed toch maar spullen gepakt, want anders moest ik het ’s ochtends vroeg doen.
Dus om 5 uur(!) opgestaan om op tijd uit te checken en de bus te halen. Aangekomen op de plek bleek er nog iemand te wachten, maar die had bij een andere busmaatschappij geboekt. Even later kwam er nog iemand bij die ook weer bij een andere maatschappij geboekt had, maar er kwamen maar geen bussen. Dus toen het ondertussen kwart voor zeven geworden was (De bus zou er om kwart over zes zijn) heb ik de maatschappij maar eens gebeld. De bus was “a bit late”. Dat bleek dus kwart over zeven te worden. Ook was er één bus die voor drie verschillende maatschappijen reed. Dus bleken we allemaal in dezelfde bus te zitten. Drie engelse meisjes, een japanse, een duitse jongen, ik en een Maleyische familie. We waren maar met z’n negenen. Vanuit Melbourne reden we via Geelong (een industriestad waar de Ford fabrieken gevestigd zijn) naar Torquay waar we ontbeten hebben. Hier is het begin van de Great Ocean Road. Een weg die tijdens de recessiejaren als werkverschaffing is aangelegd en langs een werkelijk verschikkelijk mooie kustlijn loopt. Vooral in het begin slingert de weg zich langs de rand van de rotsen en boven de zee. De bus stopte gelukkig regelmatig om de benen te strekken en foto’s te maken. Zo ook bij Bells Beach. Een stuk strand dat uitsluitend bedoeld is voor surfers en zodoende ook in veel surf-films (die ik uiteraard niet gezien heb!) figureert. Soms ligt de weg echter een paar honderd meter van de kust af door bossen en weilanden. In deze (eucalyptus) bossen wemelt het echter van die pluizige (en stinkende, want niks anders dan eucalyptus bladeren etende), bolle beesten Koalas genaamd. Ze zaten echt overal, tientallen, honderden. Dus kom nou niet aan dat het bedreigde diersoorten zijn. Maar altijd leuk om te zien en te fotograferen. Eens wat anders dan: kust, kust, kust, rotsen, rotsen, rotsen…. (In de loop van de reis zal daar ook nog een heleboel kangoeroes en EMU’s bijkomen). Na de lunch in Apollo Bay zijn we nog in Otway nationaal park geweest. Dit is een regenwoud waar je via een ca. 25-50 meter hoog voetpad over de bomen kan lopen en zogenamd veel beesten kan zien. Heb er dus geen één gezien. De ranger gaf toe dat de beeten het te koud en nat vonden en liever de wat open vlaktes opzochten. Dus een beetje nep. De twaalf apostelen waren echter wel briliant. We waren er precies voor zonsondergang. De hele dag hadden we blauwe luchten gehad. Nu kwamen er een paar wolken aan de horizon die het werkelijk nog mooier maakten. Er waren al mensen die al drie dagen op een rij de zonsondergang probeerden te zien, maar het regende steeds… Volgens de parkwachter was het nu echter een van de meest mooie zonsondergangen ooit. We hadden dus duidelijk geluk. De twaalf apostelen zijn dus wat rotsen dielosstaand half in zee door de erosie zijn uitgesleten en werkelijk adembenemend mooi zijn. Aan het begin van het jaar is er echter een apostel ingestord, zodat er nu een apostel minder is. Als ik de foto’s heb geupload kan je zien wat ik bedoel. Overnacht in een hostel in Princetown (drie huizen, een hostel, camping én pub). Na het avondeten zijn we dus naar de pub gegaan waar het erg gezellig was. Een van de engelse meisjes vertelde een mooi verhaal over haar beste vriendin, waarmee ze net een ontzettend saaie vakantie in Spanje mee had gehad. Een vriend belde op of ze even langs wou komen. Bleek dat ze porno-actrice was geworden! Nu wou iedereen wel weten hoe de vakantie geweest was!
De volgende ochtend het strand opgelopen om de twaalf apostelen bij opgaand daglicht te bewonderen. Was ook weer erg mooi. Ben benieuwd hoe de foto’s geworden zijn. Ik heb een kleine digitale kamera bij me, en een grote spiegelreflex met film. Op deze camera heb ik nu ook een polarisatiefilter gezet waardoor het contrast nog beter wordt.
Vervolgens door naar de London Bridge Bay die genoemd is naar de London Bridge waar ook steeds stukken steen afvielen. één boog van de brug is begin jaren negentig ingestort (waarbij zich schijnbaar net een verliefd stel op het overgebleven stuk in zee bevond. Helikopter erbij, TV cameras erbij. Bleek de man echter getrouwd en zich eigenlijk op een congres ergens anders moeten bevinden terwijl zijn vrouw nar het acht uur journaal zat te kijken…) Weet niet of het waar is, maar wel een mooi verhaal. Vervolgens de kust langsgereden waarbij we weer op een aantal strategische plaatsen foto’s konden maken. Gelunched in Warnambool waarna we de kust verlaten hebben en naar de Grampians National Park zijn gereden. Dit Natuurpark dat bestaat uit een aantal bergen met bos eromheen is echter aan het begin van het jaar voor twee derde afgebrand door een bosbrand. Schijnt hier wel vaker voor te komen en zelfs goed te zijn voor de bomen. De Eucalyputs heeft een systeem waarbij de buitenste bast verbrand, maar binnenin alles goed blijft. Door de brand verdwijnt allerlei niet gewenste vegetatie. Je zag dan ook al heel mooi dat de bomen alweer bladeren kregen, terwijl de bast en de grond nog zwartgeblakerd waren. Raar gezicht. Een paar simpele wandelingen naar uitichtspunten in het park gemaakt (o.a. de Balkonies). Aan het eind van de dag nog een korte wandeltocht naar de voet van de McKenzie Falls gemaakt. Omlaag ging wel, maar de ca. 300 traptreden omhoog beviel wat minder. Wat een conditie, pfff…..
Overnacht in redelijk outback-style in een hutje bij een ranch, waarbij de eigenaar zo uit een lachfilm weggelopen kon zijn. Wat een rare vent. Maar een leuke locatie. Ook zaten er werkelijk honderden kangoeroes op het weiland (en airstrip behorende bij de ranch) te grazen om af en toe weg te hoppen als de boerderijhond achter ze aan ging.
De volgende ochtend een iets te zware klim gemaakt naar de top van berg. In het begin ging het nog wel, maar op een gegeven moment moetsen we dus wel over rotsen klimmen, door zeer smalle spleten wurmen etc.. Dit alles terwijl de afgrond steeds erg dichtbij was. Al met al een hele klim. Vervolgens in Horsham geluncht. Hier bleek de bus echter stuk omdat we onderweg van het zandpad afgegleden waren en tegen een rotsblok de radiator gescheurd bleek te zijn. Afijn in Horsham zijn we dus wat langer gebleven. Heb er toch nog maar een trui gekocht om straks bij mij te hebben als we in de woestijn gaan overnachten in de tent. Want ’s nachts is het toch nog wel erg koud. Met een paar uur vertraging zijn we dan in Adelaide aangekomen. De eerste indruk was niet erg goed. Ik slaap in een hostel vlak bij het busstation en hier lopen toch al aardig wat junks of anderszins dronken mannen (en ook flink wat aboriginals) rond. ’s Avonds met de twee engelse meisjes en de duitse jongen uit wezen eten bij de Italiaan. Vervolgens zijn we nog weer de kroeg ingegaan. Zodadelijk heb ik weer met ze afgesproken bij Starbuck’s om te gaan lunchen. Zij gaan morgenochtend weer verder richting Alice Springs en mijn trein vertrekt donderdag middag naar Perth. Moet nog even kijken wat ik in de tussentijd allemaal ga doen. Zoals gezgd is de eerste indruk van Adelaide niet erg goed. Wellicht dat ik nog een tour naar Kangaroo Island maak. Maar als de stad bij daglicht wat aantrekkelijker blijkt blijf ik hier misschien ook wel. Adelaide doet wat amerikaanser aan dan Melbourne dat veel europeser is. Adelaide heeft heel brede straten. Je ziet bijna niemand lopen. De binnenstad is ook veel doodser, uitgestorven (terwijl het toch zaterdagavond was) dan Melbourne. Als je in Melbourne bij een kruispunt blijft staan terwijl je naar de kaart keek komt er meteen iemand op je afgelopen of ie je kan helpen. Kortom de Mensen in Melbourne zijn erg relaxed en hulpvaardig. Maar mijn indruk van Adelaide kan nog veranderen. Kortom ik hou jullie op de hoogte!
Adelaide, zondag 30 juli, 11:45 uur (4:15 uur Nederlandse tijd!)